алвеолар (лат. alveolus ‘кориташце, шупљиница’ < alveus ‘удубљење’) глас који се артикулише на алвеолама, тако што врх језика дотакне алвеоле; надзубни сугласници, надзубни сонанти. Термин а. односи се на класификацију сугласника на основу места артикулације. У српском језику алвеоларни сугласници су: л, р, н, који настају тако што се врх језика налази на алвеолама горњих секутића. Према звучности сви алвеоларни гласови су звучни. На основу начина артикулације сви алвеоларни гласови припадају сонантима, и то: назалима (н), латералима (л) и вибрантима (р). Глас н настаје назалном артикулацијом, тако што врх језика са алвеолама прави препреку фонационој струји, која прво пролази кроз нос, док се меко непце и увула налазе у доњем положају, а затим, након отклањања препреке, кроз уста. При изговору гласа н гласне жице не трепере. Глас л настаје оралном артикулацијом, тако што врх језика прави додир са алвеолама, фонациона струја прво пролази слободно боковима језика, а онда кад се препрека отклони пролази слободно, при томе меко непце и увула остају у горњем положају, а гласне жице трепере. Глас р настаје оралном артикулацијом, при чему врх језика трепери тако што наизменично додирује алвеоле и одаљава се од њих, док фонациона струја пролази. Меко непце и увула остају у горњем положају, а гласне жице трепере. Исп. сонант, назал, вибрант, латерал.
Литература:
Милетић, Бранко, Основи фонетике српског језика, Београд: Знање, 1952.
Симић, Радоје, Бранислав Остојић, Основи фонологије српског књижевног језика, Београд: Универзитет, 1996.
Стевановић, Михаило, Савремени српскохрватски језик: (граматички системи и књижевнојезичка норма). 1. Увод. Фонетика. Морфологија, Београд: Научна књига, 1986.